توصیف
بافت استخوان حاوی تعداد زیادی کانال‌های خونی است که هنگام شکستن بافت در اثر آسیب و یا برش جراحی دچار پارگی می‌شوند. به همین جهت، برقراری تعادل هومئوستاتیک، به خصوص در بافت‌هایی با خونرسانی بالا مانند ستون فقرات و جناغ، بسیار چالش‌برانگیز است. این موضوع استفاده از بن‌وکس را در جراحی‌های که با بافت استخوانی سروکاردارند ضروری می‌کند . بن‌وکس ماده‌ای مومی‌شکل است که برای جلوگیری از خونریزی استخوان به روش مکانیکی به کار می‌رود و از موم عسل و عامل نرم‌کننده (ایزوپروپیل پالمیتات یا پارافین یا هر دو) تشکیل شده است .
بن‌وکس به شدت آب‌گریز است و وارد سازوکار سوخت‌وساز بدن نمی‌شود. به همین دلیل جذب بسیار پایینی دارد. موادِ به‌کاررفته در بن‌وکس به خودی خود خاصیت هومئوستاتیک ندارند و در واقع بن‌وکس با ایجاد یک مانع غیرقابل‌نفوذ، به صورت مکانیکی جلوی خونریزی را می‌گیرد. به عبارت دیگر، بن‌وکس باعث انسداد کانال‌های هاورس در بخش قشری استخوان و فضای مدولا در استخوان اسفنجی می‌شود .
کاربرد
زمانی که خونریزی در بافت استخوانی شدیدتر از آن باشد که با فرایند طبیعی هومئوستاز بدن کنترل شود، از بن‌وکس استفاده می‌شود. در این حالات، عدم جلوگیری فوری از خونریزی می‌تواند منجر به نکروز شدن بافت و حتی مرگ ناشی از کمبود خون شود . به طور عمده در جراحی‌های ارتوپدی، جراحی‌های مربوط به قفسه‌ی سینه و مغز و اعصاب استفاده می‌شود؛ ولی گاهی می‌توان کاربرد آن را در جراحی‌های مربوط به فک و دندان نیز مشاهده کرد. علاوه بر این‌ها، گاهی بن‌وکس را به جای استفاده‌ی مستقیم، بر روی ابزار قرار می‌دهند. به عنوان مثال، در ترمیم هرنیای دیسک به روش لاپاروسکوپی، بن‌وکس را بر روی حفره‌ی اندوسکوپی قرار می‌دهند تا جلوی خونریزی را بگیرد .
مزایا
ویژگی‌هایی که بن‌وکس را به عنوان یک بندآورنده مطلوب می‌کند سادگی استفاده، انسجام مطلوب، انعطاف و شکل‌پذیری و قیمت مناسب آن است .
مشکلات
با وجود تاثیر بالای بن‌وکس در بند آوردن خون، مشکلات متعددی برای آن شمرده می‌شود که گاهی کفه‌ی ترازو به سمت آن‌ها سنگینی می‌کند؛ از جمله اختلال در روند ترمیم استخوان، واکنش جسم خارجی، رشد بافت گرانوله، ترومبوز، عفونت و وارد کردن فشار به اعصاب. با این وجود، گاهی در مورد کارآمدی بن‌وکس نیز ملاحظه می‌شود. به عنوان مثال، در آزمایشی مربوط به چهارصد نمونه‌ی تصادفی در عمل قفسه‌ی سینه گزارش شد که استفاده از بن‌وکس پس از شکافتن جناغ (استرنوتومی) هیچ تاثیر مثبتی بر بند آمدن خون نداشته است. در حالی که در عمل تعویض مفصل زانو استفاده از بن‌وکس را ایمن و کارآمد توصیف کرده‌اند. به طور کلی درباره‌ی مزایا و معایب بن‌وکس هیچ اجماعی بین جراحان وجود ندارد .
جایگزین‌ها
در حال حاضر، چندین گزینه برای ایجاد هومئوستاز استخوانی وجود دارد: استفاده از عوامل جذبی مانند سلولز اکسیدشده و کلاژن و یا استفاده از الکتروکاتر. استفاده از سلولز اکسیدشده محدود است؛ چرا که شکل بافته‌شده‌ای که دارد نامناسب است و به علاوه، چسبندگی خوبی بر روی استخوان از خود نشان نمی‌دهد. این موضوع باعث ایجاد مشکل هنگام نیاز به بستن سطوح نامنظم و حفره‌های استخوانِ آسیب‌دیده می‌شود .
از طرف دیگر، کلاژن در انواع شکل‌ها، به تنهایی یا در ترکیب با فیبرین به عنوان یک عامل بندآورنده استفاده می‌شود. با این حال مشکلاتی در زمینه‌ی زیست‌سازگاری، انسجام و پایداری خواص در هنگام ذخیره در انبار جلوی گسترش هرچه بیشتر آن را گرفته است.
استفاده از الکتروکاتری نیز، که با دادن حرارت رگ‌های دچار نشتی خون را می‌سوزاند، در بسیاری از شرایط مطلوب نیست؛ چرا که زمان زیادی می‌برد و به راحتی می‌تواند باعث ایجاد آسیب‌های شدید حرارتی شود. ترمیم استخوان ممکن است در نتیجه‌ی این آسیب به تاخیر بیفتد و فضا برای رشد بافت نرم فراهم شود که این موضوع خود باعث ایجاد اختلال در انسجام بافت استخوانی می‌گردد .
دانشمندان بیش از پنجاه سال است که در تلاشند جایگزینی برای بن‌وکس معرفی کنند که به همان اندازه استفاده‌ی آسانی داشته باشد، کارآمد بوده و قیمتش مناسب باشد؛ ولی علاوه بر این‌ها قابل جذب و زیست‌سازگار بوده و واکنش تورمی نداشته باشد. از همین رو مسیر تحقیقات در جهت ساخت محصولی مشابه بن‌وکس ولی قابل حل در آب است .
